با گذشت بیشتر از دو نیم سال از دوباره به قدرت رسیدن طالبان در افغانستان ، هنوز هم سرنوشت دختران بالاتر از صنف ششم نامعلوم است.
با نزدیک شدن سال نو تعلیمی ، صدها هزار از دخترانی که به اساس فرمان ملا هیبت رهبر طالبان، از رفتن به مکاتب باز مانده اند از وضعیت کنونی نگران هستند و خواستار باز شدن مکاتب شان اند .
سارا سحر ۱۹ ساله باشنده ولسوالی شینواری ولایت پروان یکی از هزاران شاگرد دختر است که از رفتن به مکتب بازمانده است.
سارا صنف نهم مکتب بود که دروازه های مکتب به رویش بسته شد.
او می گوید هرچند زمانی که مکتب میرفت با مشکلات زیاد اقتصادی و اجتماعی روبرو بود اما بازهم از آموزش دست بردار نشد، ولی با حاکمیت دوباره طالبان در افغانستان از این حق محروم شده و در گوشه ی از خانه بخاطر باز شدن مکتب لحظه شماری می کند:
" از وقتی که از مکتب باز ماندیم با بسیار مشکلات دشوار رو برو استم، و بی صبرانه منتظر باز شدن مکاتب استم،خواهش من از امارت اسلامی این است که هنوزم سر وقت است که دروازه های مکاتب را به روی ما باز کنند. همین مکتب است که به یک جای می رسیم"
مشکل دیگر که سحر و هزاران دختر هم سرنوشتش با آن دچار اند اینست که ممکن خلاف میل خود شان، وادار به ازدواج شوند:
"در صنف نهم مکتب بودم که با آمدن طالبان دروازه ی مکاتب به روی ما بسته شد،از دست دادن مکتب تاثیرات بدی بالای من گذاشت، چون من زیاد علاقه داشتم به درس و میخواستم در آینده یک داکتر شوم. با هزاران مشکل به مکتب میرفتم، اما متاسفانه سه سال می شود که از مکتب باز ماندیم، بنابر این که درس نیست فامیل ام می خواهد به صورت اجباری به ازدواج کردن مجبورم کنند."
مژده ۱۸ ساله یکی دیختر از دختران بازمانده از مکتب است که در شهر چاریکار ولایت پروان زنده گی میکند.
او در صنف هفتم بود که دروازۀ مکتب به رویش بسته شد.
مژده می گوید که بسته شدن دروازه های مکاتب به روی دختران ، بالای وضعیت روحی اش تاثیر ناگوار گذاشته و همیشه از این ناحیه رنج می برد.
" در نبود این که امکانات مکتب برای ما مساعد نیست، بسیار با مشکلات مواجه استیم، تنها من نی بلکه همه دخترانی که مثل من از مکتب باز مانده اند بسیار ناراحت هستند، روحیه ما را بسیار ضعیف ساخته ولی بخاطر باز شدن مکتب لحظه شماری می کنم."
دختران در افغانستان در حالی از بسته بودن مکاتب شان نگرانی دارند که سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) در تازه ترین گزارش خود که به تاریخ ۱۰ مارچ در وب سایت خود منتشر کرد، گفته است دختران از نظر آموزش در افغانستان و شماری از کشورهای افریقایی "به عقب روان هستند".
بر اساس این گزارش، افغانستان یکی از ده کشوری است که بیشترین دختران "محروم از مکتب" را دارند و بر اساس برآوردهای اخیر، ۷۵ درصد از دختران در سن مکتب از آموزش در این کشور باز مانده اند.
طالبان با به قدرت رسیدن دوباره شان در افغانستان در آگست سال ۲۰۲۱، دختران بالاتر از صنف ششم را از آموزش منع کردند و سپس دروازههای پوهنتونها را نیز به روی آنها بستند حالا با این که در آستانۀ آغاز سال تعلیمی قرارداریم، هنوز هم خبری از برداشتن این محدودیتها نیست.
برخی از آگاهان مسایل آموزشی به این باور اند که ادامه بسته شدن مکاتب به روی دختران در افغانستان فاجعه بار است.
فرزانه یعقوبی یکی از این آگاهان است:
"تقریباً سه سال می شود که هزاران تن از دختران در افغانستان از تحصیل و آموزش باز مانده اند،این وضعیت واقعاً نگران کننده و فاجعه بار است،و در آینده های بسیار نزدیک تاثیرات منفی خود را بالای جامعه می گذارد."
حکومت طالبان هرچند گفته است که با "فراهم شدن زمینۀ مناسب" مکاتب به روی دختران باز خواهند شد، اما در این باره توضیح بیشتر نداده و زمان مشخصی برای بازگشایی مکاتب و دانشگاه ها به روی دختران تعیین نکرده است.
هرچند سازمانهای مدافع از حقوق بشر، ملل متحد و شمار زیادی از کشور ها، از جمله کشور های اسلامی، از طالبان خواسته اند که مکاتب دخترانه را باز کنند، اما حکومت موقت طالبان به هیچ یک از این خواسته ها پاسخ مثبت نداده است.
در چنین وضعیتی دخترانی مانند سارا و مژده میگویند، با آیندۀ نامعلومی مواجه اند و دیگر نخواهند توانست به آرزوهای شان برسند:
"یکی از آرزو های من در زنده گی این بود، که در آینده یک داکتر شوم،تا از طریق مسلک خود مصدر خدمت به جامعه شوم؛ولی متسفانه، امید و آرزوی که داشتم از آن محروم شدیم."
