گزارش مشترک زنان ملل متحد، هیئت معاونت ملل متحد در افغانستان (یوناما) و سازمان بین‌المللی مهاجرت (آی او ام) نشان می‌دهد که آسیب‌های فرمان‌های سختگیرانۀ طالبان بر سلامت روحی و روانی زنان و دختران در افغانستان بیشتر شده است.
در این گزارش که روز سه‌شنبه منتشر شده، آمده است، نزدیک به ۷۰ درصد از زنان احساس اضطراب، انزوا و افسردگی‌شان بین ماه‌های اپریل و جون به گونۀ قابل توجهی شدیدتر شده است.
این آمار نسبت به سه ماه قبل که ۵۷ درصد بود، افزایش را نشان می‌دهد.
در این گزارش با نزدیک به ۶۰۰ زن از ۲۲ ولایت افغانستان به گونۀ آنلاین، حضوری و مشاوره گروهی و نظر سنجی انفرادی مصاحبه شده است.
زنان مصاحبه کننده از مشکلات و فشارهای روحی مانند بی‌خوابی، افسردگی، ناامیدی، ترس، انزوا و افکار خودکشی صحبت کردند.
۸۱ درصد این زنان بین ماه اپریل تا جون ۲۰۲۳ به هیچ وجه با مقام‌های محلی طالبان در بارۀ موضوعات مهم برای آنها در تعامل نبودند.
۴۰ درصد زنان مصاحبه شونده گفتند که حکومت طالبان تحت هیچ شرایطی به رسمیت شناخته نشود، در حالی که ۵۰ درصد هشدار دادند که به رسمیت شناختن طالبان باید با شرایط خاص و مشروط به بهبود وضعیت حقوق زنان صورت گیرد و آنان در بخش آموزش، تحصیل و مشارکت سیاسی حضور فعال داشته باشند.
در همین حال شماری از زنان در داخل افغانستان به رادیو آزادی گفتند که فرمان‌های محدود کنندۀ طالبان راه‌های درآمد و فعالیت‌های اجتماعی آنها را بسته کرده و آنها ناامید هستند.
برخی از زنان معترض افغان در یک مکان سر پوشیده در کابل
سمیه رحیمی، یک زن آرایشگر در ولایت هرات می‌گوید که پس از ممنوعیت فعالیت آرایشگاه‌ها، او و دخترانش از زندگی ناامید شده اند:
"من سختی‌های زیادی دیدم، ممکن گاهی تحمل کنم، اما دو دخترم با من در آرایشگاه کار می‌کردند و اکنون با مشکلات روحی مواجه هستند، تمام شب خواب ندارند. بسیار لاغر شدند و اعصاب‌شان ضعیف شده است."
در همین حال راشده فایق، باشندۀ کابل به رادیو آزادی می‌گوید:
"این وضعیت بسیاری بدی هست که ما زنان از لحاظ اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و تعلیمی با آن مواجه هستیم، ما خودمان تحت فشارهای روحی هستیم و خودمان را یک مخلوق بیکار احساس می‌کنیم فشارهای روحی بر ما بیشتر شده است."
طاهره ماهری باشنده ولایت لغمان در صحبت با رادیو آزادی می‌گوید که او نگران آینده خود است و همیشه این فکر را در ذهن دارد که آینده‌اش چطور خواهد شد:
"با خودم همیشه فکر می‌کنم که بالاخره چه خواهم کردم. اینقدر امید و آرزوهایی ما به خاک یکسان شد و این آرزوهایم را به آب انداخته شد. با کسی حرف نمی‌زنم و همیشه نگرانم."
پس از به قدرت رسیدن مجدد طالبان در سال ۲۰۲۱، در بیش از دو سال گذشته دختران بالاتر از صنف ششم اجازۀ رفتن به مکتب را ندارند و در کنار آن از رفتن به پوهنتون، از کار در بسیاری اداره‌های دولتی و تمامی مؤسسات غیردولتی و آرایشگاه‌ها منع شده‌اند.
آنان همچنان اجازه ندارند به تفریحگاه‌ها، ورزشگاه‌ها، حمام‌های زنانه و یا به سفر طولانی بدون محرم بروند.
این محدودیت‌ها با واکنش‌های گستره در داخل و بیرون از افغانستان مواجه شده، اما طالبان همواره ادعا کرده اند که حقوق زنان و دختران در چارچوب شریعت اسلامی تأمین شده است.
اما برخی از این زنان همواره به رادیو آزادی گفته اند که با توجه به این وضعیت احساس می‌کنند که در خانه‌ها زندانی هستند.