با گذشت هشت روز از اعتصاب غذایی شماری از فعالان حقوق زنان افغان در شهر کلن جرمنی، بیش از ۲۰ تن از فعالان زن افغان از کشورهای مختلف جهان به حمایت از این زنان، اعتصاب غذایی کردند.
تمنا زریاب پریانی و شماری از فعالان زن دیگر به تاریخ اول سپتمبر اعتصاب غذایی ۱۲ روزه‌ی را در اعتراض به سیاست‌های طالبان و به هدف به رسمیت‌شناسی آپارتاید جنسیتی از سوی جامعه جهانی در افغانستان، وضع ممنوعیت سفر بر مقام‌های طالبان و رهایی زندانیان سیاسی از سوی طالبان، در شهر کلن جرمنی آغاز کردند.
برخی از اعتصاب کننده‌گان که تازه به این اعتراض پیوسته اند به رادیو آزادی می‌گویند که ۲۱ زن از افغانستان، پاکستان و ناروی در این اعتصاب با تمنا زریاب پریانی و خواهرش پیوسته اند.
مینه رفیق، فعال افغان حقوق بشر در ناروی که از سه روز به این‌سو با برخی از زنان فعال دیگر در مقابل پارلمان این کشور در اسلو اعتصاب کرده، به رادیو آزادی می‌گوید:
"این اعتصاب غذایی ما به حمایت از اعتصاب تمنا زریاب پریانی که در شهر کلن جرمنی برگزار شده، است، خواست ما به خصوص از ناروی این است که جندر آپارتاید در افغانستان ریکارد شود و عاملین این عمل در هاگ کورت (محکمهٔ جزایی بین‌المللی) معرفی شود که طالبان می‌باشند."
نایره کوهستانی از دیگر فعالان حقوق زن در پاکستان به رادیو آزادی می‌گوید، شماری از زنان فعال در پاکستان در هماهنگی با زنان در افغانستان کمپاین را تحت نام «تمنا تنها نیست، ما همه تمنا هستیم» به این اعتصاب پیوسته اند.
او به رادیو آژادی گفت:
"هرچند من باورمند به این مقاومت هستم که دختران آغاز کرده‌اند، امید داریم تا آخر بتوانیم تمنا را همراهی بکنیم، شاید این اعتصاب ما طولانی‌تر از تاریخ ۱۲ باشد و ما از خوردن جلوگیری بکنیم."
شماری از زنانی که در افغانستان به این اعتصاب پیوسته اند بنابر مشکلات امنیتی نمی‌خواهند نام و صدای‌شان در گزارش نشر شود.
اما تمنا زریاب پریانی به رادیو آزادی می‌گوید که از وضعیت صحی خوبی برخوردار نیست و تا اکنون جامعهٔ جهانی به خواسته‌های آن‌ها پاسخ مثبت نداده است. او به رادیو آزادی گفت:
"متأسفانه هیچ اصلاً پاسخی دریافت نکردیم، مثل همیشه نادیده گرفتند و تا هنوز ما نتیجهٔ نداشته ایم."
این درحالی‌ست که روز پنج‌شنبه سازمان بین‌المللی حقوق بشری «فریدم نو» نیز از جامعهٔ جهانی خواستار پاسخ فوری به وضعیت بشری در افغانستان شده و با اشاره به زنان اعتصاب کننده در کشورهای مختلف گفته که در همبستگی با آنان ایستاده است.
جامعهٔ جهانی و حکومت طالبان تا کنون واکنشی در این مورد نشان نداده‌اند.
طالبان با آن‌که در بیش از دو سال حاکمیت‌‌شان، زنان و دختران افغانستان را از تحصیل، کار در بیشتر دفاتر دولتی و تمامی مؤسسات خصوصی، رفتن به پارک‌های تفریحی و سفر در مسیرهای طولانی بدون محرم منع کرده و دروازه ورزشگاه‌ها و حمام‌های عمومی زنانه را به روی آن‌ها بسته اند.
اما باز هم ادعا می‌کنند که حقوق همه مردم به ویژه زنان را تامین کرده‌اند.
به تازه‌گی آرایشگاه‌های زنانه در تمام افغانستان از سوی طالبان بسته شده و رفتن زنان به پارک ملی بند امیر نیز از سوی آن‌ها منع شد که این ممنوعیت واکنش‌های گستردهٔ را به همراه داشت، اما با آن هم طالبان هیچ تغییری در سیاست‌شان در این مورد نه آورده اند.
