کمیشنری عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد، اعدام های علنی سه تن در افغانستان را وحشتناک خوانده و خواهان توقف فوری این گونه اعدام ها از سوی طالبان شده است.
جیرمی لاورینس سخنگوی این اداره به روز چهارشنبه(۲۸ فبروری) گفت که پنج حکم اعدام پس از بازگشت طالبان به قدرت، با تائیدی از جانب ملا هبت الله آخندزاده رهبر طالبان به اجرا گذاشته شده است.
" ما از اعدام علنی سه تن در جریان هفته گذشته در ورزشگاه های افغانستان خیلی وحشت زده شده ایم. این اعدام ها در شهر های غزنی و شبرغان در حضور مقام های محکمه حکومت سرپرست و مردم به اجرا گذاشته شد. بر اساس گزارش ها، بر محکوم شده ها، چندین گلوله شلیک شد."
لاورینس اعدام های علنی را، اقدام ظالمانه، غیرانسانی و برخورد اهانت آمیز دانسته و آنرا در مغایرت با حقوق مدنی و سیاسی عنوان کرده که در میثاق های بین المللی و پذیرفته شده از سوی افغانستان تذکر یافته است.
کمیشنری عالی حقوق بشر سازمان ملل متحد همچنان از تطبیق مجازات فزیکی علنی توسط طالبان نیز انتقاد کرده است.
گفته می شود که در ۲۵ فبروری به یک پسر ۱۲ ساله و یک مرد به اتهام فساد اخلاقی از سوی طالبان شلاق زده شد.
در همین روز به یک زن و یک مرد که به اتهام فرار از خانه و فساد اخلاقی در بلخ بازداشت شده بودند، ۳۵، ۳۵ شلاق زده شد.
کمیشنری عالی حقوق بشر می گوید که مجازات فزیکی، اقدام ظالمانه، غیرانسانی و اهانت آمیز است که بر اساس قوانین بین المللی ممنوع شده است.
ستره محکمه طالبان در مورد اعدام اخیر در ولایت جوزجان گفت که یک مرد به نام نظر محمد به اتهام قتل یک تن به وسیله چاقو، در ورزشگاه شهر شبرغان تیرباران شد. در ادامه گفته شده که هر سه محکمه حکم اعدام متهم را تائید کردند و قصاص بر او تطبیق شد.
به گفتۀ آگاهان حقوقی و مذهبی، مجازات اعدام یکی از اصول شریعت اسلامی است اما عملی کردنش به باور آگاهان، به دقت خیلی زیاد و شرایط خیلی خاص نیاز دارد.
نگرانی کمیشنری عالی حقوق بشر در حالی مطرح شده که قرار است ریچارد بینیت گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد برای افغانستان به روز پنجشنبه(۲۹ فبروری) گزارش خود را در مورد وضعیت اینکشور به پنجاه و پنجمین اجلاس شورای حقوق بشر ارائه کند.
در این گزارش گفته شده که با بازگشت دو باره طالبان به قدرت در افغانستان، وضعیت حقوق بشری در اینکشور خیلی بدتر شده است.
به گفتۀ بینیت، طالبان در تامین حقوق بشری و بنیادی افغان ها به ویژه زنان و دختران خیلی کوتاه آمده اند.
بیش از دو و نیم سال شد که طالبان دو باره به قدرت رسیده اند اما در این مدت حتی یک کشور هم حاضر نشده حکومت آنها را به رسمیت بشناسد.
محدودیت بر کار، آموزش و فعالیت های اجتماعی زنان و دختران، از موانع اصلی در برابر به رسمیت شناخته شدن حکومت طالبان به شمار می رود.
