در ادامهٔ گزارش‌ها از بازداشت و شکنجهٔ نظامیان پیشین از سوی حکومت طالبان در افغانستان، کمیتهٔ حمایت از نظامیان پیشین خواستار نظارت سازمان‌های بین‌المللی بر زندان‌های طالبان به ویژه زندان‌های استخبارات طالبان و رهایی نظامیان پیشین شده است.
این کمیته ناوقت روز یک‌شنبه این خواست را در اعلامیه‌ای به آدرس ملل متحد، کمیتۀ بین‌المللی صلیب سرخ، نهادهای حقوق بشری و جامعۀ جهانی مطرح کرده است و مدعی شده است که در حال حاضر هزاران نظامی پیشین در زندان‌های طالبان بسر می‌برند.
کمیتهٔ حمایت از نظامیان پیشین در این اعلامیه خواستار فشارهای بین‌المللی بر طالبان طالبان شده است.
ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی حکومت طالبان به پرسش‌ها در این باره پاسخ نداد، اما پیشین از این همواره گزارش‌های مربوط به شکنجه و کشتار نظامیان پیشین را رد کرده و مدعی شدند که پابند به فرمان عفو عمومی رهبرشان هستند.
کمیتهٔ حمایت از نظامیان پیشین از کانگرس امریکا خواسته است که بر حکومت این کشور فشار وارد کند تا از نگهداری طالبان در قدرت دست بردارد.
این کمیته با اشاره به نشست اخیر مجلس نمایندگان امریکا در مورد وضعیت نظامیان پیشین افغانستان گفته است که برگزاری این نشست کافی نیست و نظامیان پیشین افغان نیاز به توجهٔ بیشتر دارند.
این درحالیست که شماری از اعضای کانگرس امریکا چهارشنبۀ هفتۀ گذشته در نشست کمیتۀ روابط خارجی مجلس نمایندگان امریکا گفتند که نیروهای سابق افغانستان تنها گذاشته شده اند.
یک تن از نظامیان پیشین نظام جمهوری، به علت آنچه که مشکلات امنیتی عنوان میکند و نمی‌خواهد نامش در گزارش ذکر شود، مدعی است که او از سوی استخبارت حکومت طالبان در بغلان بازداشت شده و پس از انتقال به کابل مورد شکنجهٔ شدید قرار گرفته است. او به رادیو آزادی گفت:
"انواع شکنجه‌ها را دیدم، ابتدا خفک کردن، بعد از خفک یکیش پلاستیک را سرم کش کرد و دیگرش با دندهٔ پولیسی تا حد زد که لباسم با خون تر شده بود، فردای همان روز مره با ولچک در راه زینه آویزان کردند، با پیچ‌کش به رویم و دندان‌هایم می‌زدند و وقتی ضعف می‌کردم، دوباره به رویم آب می‌زدند، مرا در میدان انداخته گُردم اتن می‌کردند، به هرچهٔ که در دست‌شان می‌بود به رویم میکوبیدند."
این نظامی پیشین می‌گوید، پس از رهایی و فرار از افغانستان مدت سه ماه در یکی از شفاخانه‌های کشورهای همسایه تحت تداوی قرار گرفته است.
در همین حال، یک تن از نظامیان پیشین دیگر که او نیز مدعی است سه بار از سوی حکومت طالبان بازداشت شده است و نمی‌خواهد به علت مشکلات امنیتی از او در گزارش نام ببریم به رادیو آزادی گفت:
"در زمان جمهوریت در ان دی اس بودم، بارها اخطار دریافت می‌کردم، به خانه‌ام می‌آمدند من آنها را نمی‌شناختم و کوشش می‌کردم که خود را ازشان نجات بدهم، بعد من را زندانی کردند و خود را معرفی هم نکردند که کی و از کدام ارگان بودند، من را متهم کردند به کارهای مختلف، اما پس از رهایی چون هرجای آزار و اذیت می‌شدم کشور را ترک کردم."
در همین حال یکی از زنان نظامی پیشین می‌گوید، بخاطر مشکلات امنیتی و از ترس زندانی شدن افغانستان را ترک کرده و به یکی از کشورهای همسایه پناهنده شده است.
او هم که نخواست نامش در گزارش ذکر شود، به رادیو آزادی گفت:
"در زندان پلچرخی کار می‌کردیم، در آن‌جا زندانی طالب بود، زندانی داعش بود، حتی آنها ما را اخطار می‌دادند که اگر حکومت را طالب بگیرد ما می‌دانیم با شما چه کار کنیم، حال در همین کشور هم ما آزادانه گشت و گذار کرده نمی‌توانیم."
این درحالیست که صبر رضایی، آمر پیشین جلب و جذب پولیس زنان فرماندهی امنیهٔ ولایت دایکندی در زمان نظام جمهوری پیشین در ماه سرطان سال جاری بازداشت و پس از مدتی دوباره رها شد.
اما از سرنوشت عالیه عزیز، رئیس زندان زنانهٔ هرات که از آغاز حاکمیت طالبان تا اکنون ناپدید است، هیچ خبری نیست.
پیش از این دفتر هیئت معاونت ملل متحد در افغانستان (یوناما) در ماه اسد سال جاری گزارش داد که بیش از ۸۰۰ قضیۀ نقض حقوق بشری نیروهای امنیتی و دفاعی و کارمندان سابق دولت افغانستان را ثبت کرده است که ۲۱۸ مورد آن شامل قتل‌های فراقانونی میشود.
اما حکومت طالبان این گزارش یوناما را رد کرده بود.
