با گذشت نزدیک به ۷۰۰ روز از ممنوعیت بر آموزش دختران بالاتر از صنف ششم در افغانستان، حکومت طالبان سومین سال حاکمیت خود را نیز بدون اجازه دادن زنان و دختران به مکاتب و پوهنتون‌ها آغاز کرده است.
آن‌چه زنان و دختران دانش‌آموز و دانشجوی افغان ادامۀ روایت تلخ و تاریک زیر ممنوعیت‌ها و ناامیدی‌ها می‌خوانند.
دانش‌آموزان دختر یک‌بار دیگر از حکومت طالبان می‌خواهند دروازه‌های مکاتب را به روی‌شان باز کنند. مدینه که دانش‌آموز صنف نهم در یکی از مکاتب ولایت بلخ است، به رادیو آزادی می‌گوید:
"دو سال از حاکمیت طالبان گذشت و سال سوم‌شان شروع شد، اما تا هنوز دروازه مکتب به روی ما دختران باز نشده است. از طالبان می‌خواهیم که اجازه بدهند تا ما به درس و تعلیم خود ادامه بدهیم."
بهار دانش‌آموز صنف یازدهم یکی از مکاتب ولایت کابل نیز تأکید بر باز شدن مکاتب دخترانه دارد. او در صحبت با رادیو آزادی افزود:
"بیشتر از دو سال شد که ما از درس و تعلیم دور هستیم و دروازه‌های مکاتب به روی ما بسته شده و هر روز بی‌صبرانه منتظر باز شدن مکاتب استیم، تا چه وقت ما از حقوق شرعی و انسانی خود محروم باشیم؟"
مریم دانش‌آموز صنف دوازدهم مکتب اما در کنار طالبان از جامعه جهانی نیز انتقاد دارد که در بازگشایی مکاتب کاری مؤثری نکرده است. مریم به رادیو آزادی گفت:
"من بسیار زیاد جگرخون استم و بسیار جای تأسف است که دو سال شد ما مکتب نمی‌رویم، این بالای روح و روان من تأثیر منفی کرده ،اگرچه قبل از ۱۵ اگست آوازه شده بود که مکاتب باز می‌شود، اما نشد و انتقاد من از جامعه جهانی این است که برای زنان و دختران هیچ کاری کرده نتوانستند."
در مورد خواست دختران دانش‌آموز و این‌که چی زمانی به دختران و زنان افغان اجازه آموزش داده خواهد شد،خواستیم نظر ذبیح‌الله مجاهد سخنگوی حکومت طالبان را داشته باشیم، اما تا نشر این گزارش به پرسش‌های رادیو آزادی پاسخ نداد.
باز شدن دروازه‌های مکاتب تنها خواست دختران دانش‌آموز نیست، خانواده‌ها، فعالان حقوق زنان و دختران و حتی جامعه جهانی نیز روی این مسئله تأکید دارد و در مورد عواقب آن هشدار می‌دهند.
برخی فعالان بخش آموزش در افغانستان می‌گویند اگر برای دختران اجازه آموزش داده نشود، افغانستان در بخش‌های مختلف آسیب‌پذیر خواهد شد.
شریفه حصار یکی از این فعالان در مورد به رادیو آزادی می‌گوید:
"کشور ما از هر لحاظ چه اقتصادی، چه اجتماعی و چه فرهنگی یک کشور فلج می‌ماند که این کاملاً یک موضوع فاجعه‌بار و مأیوس کننده است که نصف قشر از جامعه فعالیت نداشته و بی‌سواد به بار بیاید."
شیر دل پاسون فعال دیگر بخش آموزش می‌گوید که به حضور زنان در یک جامعه نیاز مبرم دیده می‌شود و زنان تنها از راه آموزش می‌توانند به مقام‌های بلند رسیده و در آینده به جامعه و کشور در بخش‌های مختلف مؤثر واقع شوند.
طالبان پس از حاکمیت دوباره‌شان در افغانستان در کنار مسدود کردن دروازه‌های مکاتب و پوهنتون‌ها محدودیت‌های مختلف دیگر را نیز بر زنان و دختران درافغانستان وضع کردند.
نزدیک به هفصد روز از بسته شدن دروازه‌های مکاتب و حدود هشت ماه از مسدود شدن دروازه‌های پوهنتون‌ها به روی زنان و دختران در افغانستان می‌گذرد.
با آن‌که تلاش‌های زیادی از سوی سازمان ملل متحد، نهادهای حامی حقوق زنان و کشورهای مختلف بخاطر بازگشایی دوباره مکاتب و پوهنتون‌ها به روی زنان و دختران صورت گرفت، اما این تلاش‌ها تا کنون نتوانست طالبان را قانع سازد تا تصمیم‌شان را تغییر بدهند.
حکومت طالبان همواره گفته که روی طرزالعمل‌های کار می‌کند تا زمینه آموزش در فضای مصون و در چوکات شریعت اسلامی برای زنان و دختران را فراهم سازند، اما با گذشت دو سال این وعده طالبان هنوز فقط در حد گفتار باقی مانده است.
