هزار روز از بسته ماندن مکاتب به روی دختران بالاتر از صنف ششم توسط طالبان در افغانستان میگذرد و در این جریان تعداد زیادی از دختران یا تن به ازدواج اجباری داده اند و یا هم با مشکلات روانی دچار شده اند.
در این گزارش نام و محل بود و باش مصاحبه شوندگان را، به خواست خود شان ذکر نمی‌کنیم.
یک دانش آموز ۱۶ ساله به رادیو آزادی می گوید که هفت ماه پیش خلاف میلش قربانی ازدواج اجباری شد.
او در صحبت با رادیو آزادی چنین ادامه می دهد:
"پدر و مادرم از من خواستند که باید ازدواج کنم من گفتم که حالا خورد استم و ازدواج نمیکنم اما پدرم گفت؛ من هم ناگزیر شدم که قبول کردم.همه امیدها وآرزوهایم نقش بر آب شد."
این دانش آموز محلی میگوید که صنف هفتم مکتب بود که طالبان به قدرت برگشتند.
آرزو داشتم درس بخوانم و داکتر شوم، اما نشد و روزگار تلخ را تجربه می‌کنم
او گفت که می خواست در آینده داکتر شود و به زنان خدمت کند اما تمام زحمات و آرزوی هایش با خاک یکسان شد:
"آرزویم این بود که باید من مکتب خود را به پایان برسانم و تحصیلات بسیار عالی داشته باشم، داکتر شوم ومصدر خدمت به مردم خود شوم."
یک دانش آموز محلی دیگر نیز با سرنوشت مشابهی روبرو شده است.
او به رادیو آزادی چنین گفت:
"پدر و مادرم به سرم فشار آوردند مرا مجبور به ازدواج اجباری کردند. حالا هیچ ارزش نزد خانواده خسر ندارم گرچه درس خوانده بودم میخواستم درس بخوانم ولی به آرزویم نرسیدم."
یک دانشجوی زن هم می گوید که خانواده اش او را وادار به ازدواج اجباری کرد.
او گفت که مشغول فراگیری علوم طبی در غرب افغانستان بود که طالبان دانشجویان اناث را تقریباً یک و نیم سال قبل از رفتن به نهادهای تحصیلات عالی به گفته ای شان تا امر ثانی منع کردند.
او به رادیو آزادی اینگونه شرح میدهد:
"از طرف پدر و مادرم و دیگر اعضای خانواده ام برایم پیشنهاد ازدواج کردن و من هم مجبور شدم که ازدواج اجباری را قبول کنم."
چند ماه بعد از بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان، ملا هیبت الله آخوندزاده، در فرمانی شش ماده ای، ازدواج اجباری را غیرقانونی اعلام کرد و بر رضایت زنان برای ازدواج تاکید کرد.
فعالان حقوق بشر چی راهکار هایی را پیشنهاد می‌کنند؟
اما فعالان حقوق زن در جنوب غرب افغانستان می گویند که در عمل شاهد افزایش میزان ازدواج های به گفته ای شان اجباری و زیر سن قانونی هستند.
یکی از فعالان حقوق زن در جنوب غرب افغانستان که به دلیل امنیتی از گرفتن نامش خودداری می کند، به رادیو آزادی می گوید که محرومیت صدها هزار دختر و زن از آموزش های متوسطه و عالی از سوی طالبان باعث افزایش میزان ازدواج های اجباری و زیر سن شده است.
او به رادیو آزادی بیشترمیگوید:
"با بسته شدن دروازه‌های پوهنتون ها و مکاتب به روی دختران باعث شد که تغییرات خیلی ناگواری در زندگی زنان و دختران وارد کند، چندین مشکل برای خانواده ها و به دختران پیش آمده از یک طرف اکثریت دختران افسرده شدند مشکلات روحی و روانی برای آنان پیدا شده است و از طرف دیگر اکثریت خانواده ها وقتی که می بینند که برای دختران شان آینده روشن نیست مجبور میشوند که دختران شان را به ازدواج بدهند و دختران خود را در سن پایین و یا اکثریت بدون رضاحت ،دختران شان را به نکاح و به ازدواج میدهند.
این یک حقیقت تلخ فعلا در خانواده ها وجود دارد. امیدوارم که هر چه زودتر دروازه های مکاتب به روی دختران باز شود و پوهنتون ها باز شود."
یک فعال دیگر حقوق زنان نیز از حکومت سرپرست طالبان این خواست را دارد :
"ما از رهبری امارت اسلامی خواست ما این است که دختر و زن هم انسان اند. ونفس میکشند و آنها هم بنده خداوند هستند وخداوند آنها را خلق کرده نباید با اینها جّور وظلم شود باید به دختران فرصت تحصیل داده شود مکاتب باز شود تا بتوانند درس بخوانند وآینده بهتری داشته باشند."
به اساس گزارش ها؛ نهادهای بین المللی حامی حقوق زنان هم از نقض حقوق زنان و افزایش موارد ازدواج های زیرسن و اجباری ابراز نگرانی کرده اند.
یکی از این نهادها عفو بین الملل است. در بخشی از گزارش مفصل این نهاد در سال ۲۰۲۲ در مورد افغانستان می خوانیم که طالبان حقوق زنان و دختران در زمینه های تحصیل، کار و سفر را نقض کرده اند. از دید عفو بین الملل همین موارد سبب افزایش میزان ازدواج های کودکان، زودهنگام و اجباری شده است.
