حکم منع کشت کوکنار از سوی حکومت طالبان وارد سومین سالش می‌شود و حکومت طالبان ادعا می‌کند که همین اکنون نظامیان آنان سرگرم تخریب مزارع کوکنار اند.
در این میان شبکه تحلیل‌گران افغانستان برای ارزیابی تاثیرات منع کشت کوکنار بر اقتصاد دهقانان، به طور نمونه با ده دهقان و کارگرِ مزارع کوکنار در ولایت هلمند صحبت کرده است.
در گزارش این شبکه آمده که دهقانانی دارای زمین کم‌تر و جوانان کارگر در مزارع کوکنار بیشترین آسیب را از این تصمیم حکومت طالبان دیده اند.
جیلینا بژلیکا، گزارشگر شبکه تحلیل‌گران افغانستان در رابطه به یافته‌های این شبکه به رادیو آزادی گفت، تصمیم طالبان برای منع کشت کوکنار خیلی ناسنجیده و بدون مشوره با کشورهای کمک کننده صورت گرفته، از همین رو سبب گسترش فقر شده است:
" کسانی که در افغانستان بیشتر از منع کشت کوکنار متضرر شده اند، دهقانانی دارای زمین کم‌تر، مزدور کاران و افراد متوسط جامعه اند. این که تاثیرات منفی منع کشت کوکنار بر اقتصاد آنان در آینده چقدر جدی است، در آینده دیده خواهد شد. این تاثیرات به برنامه‌های کشت بدیل کوکنار بستگی دارد و وابسته به این است که آیا در سال‌های آینده حکم منع کشت کوکنار به همین جدیت تطبیق خواهد شد یا خیر."
اما در این میان بیشترین نفع از منع کشت کوکنار را قاچاقبران متوسط و بزرگ برده اند، زیرا با منع کشت کوکنار، قیمت یک سیر تریاک که معادل چهار و نیم کیلوگرام است، از یک هزار و (۶۰۰) دالر در سال ۲۰۲۲، به چهار هزار (۸۰۰) دالر امریکایی در سال ۲۰۲۳ افزایش یافت.
دهقانان در جنوب افغانستان به گزارش‌گران شبکه تحلیل‌گران افغانستان گفته اند که نهادهای خارجی و حکومت طالبان پس از منع کشت کوکنار، تنها چهار ماه با آنان مقدار کمی مواد خوراکی و تخم اصلاح و کود کیمیاوی کمک کرده و بیش از یک سال است که این کمک‌ها متوقف شده اند.
حکومت طالبان اما بدون ارایه کمک‌های بدیل کشت کوکنار و توجه به تبعات بد اقتصادی منع کشت آن، بر اجرایی حکم رهبر شان تاکید می‌کنند.
حمدالله فطرت، معاون سخنگوی حکومت طالبان می‌گوید، آنان در منع کشت کوکنار موفق بوده اند:
" حال میزان کشت کوکنار در افغانستان به صفر نزدیک شده و امارت اسلامی افغانستان در بخش جلوگیری از قاچاق و تولید مواد مخدر کیمیاوی هم اقدامات جدی را روی دست گرفته است."
شبکه تحلیل‌گران افغانستان دریافته که جامعه جهانی نیز به موفقیت برنامه‌های کشت بدیل به دید شک می‌نگرد، زیرا تجارب بیست سال قبل و دو سال در زمان حکومت طالبان نشان داده که این برنامه‌ها نمی‌توانند نیازمندی‌های دهقانان را فراهم کند.
