براساس نظرسنجی تازۀ موسسه تحقیقاتی گالوپ که نتایج آن روز جمعه نشر شده، زنان در افغانستان با چالشهای بیشتری روبهرو شده اند و آزادی آنها محدود شده است.
این نظر سنجی که در ماه جولای انجام شده، نشان میدهد که آیندۀ زنان افغان که در داخل افغانستان با محدودیتهای کار، تحصیل و فعالیتهای اجتماعی روبهرو هستند، ناروشن است.
این گزارش افزوده است که از سوی هم اخراج صدها مهاجر زن افغان از پاکستان بر این نگرانیها افزوده است.
براساس آماری که در این نظرسنجی جمع آوری شده است، تنها ۱۱ درصد از اشتراک کنندگان از آزادی که دارند راضی هستند و ۱۷ درصد گفته اند که با آنها با احترام رفتار میشود، اما تقریباً همه گفته اند که رنج میکشند.
گالوپ گفته که میزان رضایت زنان افغان از آزادی انتخابشان در سال جاری به پائینترین حد آن نسبت به سالهای گذشته رسیده و رکورد جدیدی نه تنها در افغانستان بلکه در تمام کشورهایی است که این موسسه نظرسنجی انجام میدهد.
بیشتر زنان گفته اند که هنوز به دلیل شرایط موجود بر دختران و زنان و محدودیتهایی که طالبان بر زنان وضع کردند، نگران هستند؛ چون با آنها به گونۀ محترمانه رفتار نمیشود.
همزمان شماری از دختران و زنان افغان میگویند که حاکمیت بیش از دو سالۀ طالبان شرایط زندگی را برای زنان و دختران افغان سختتر کرده است.
پریسا مبارز، از فعالان حقوق زنان به رادیو آزادی میگوید، زنان آزادی گشت و گذار را ندارند و این چالش برای زنان هر روز بیشتر میشود:
"جز اینکه صدای زنان شویم و صدای خفه شدۀ زنان افغان را بلند کنیم، راهی نداریم. ما خودمان مورد خشونت قرار میگیرم، در جادهها و حتا اگر در خانهها برنامه داریم، خشونتهایشان ادامه دارد."
زینت، یکی از دخترانی که از رفتن به مکتب محروم شده است، میگوید که هدف حکومت طالبان دور کردن زنان و دختران از جامعه است و با گذشت زمان هیچ تصمیم مثبت برای دختران نداشته است.
"قبل از روی کار آمدن امارت اسلامی دختران میتوانستند به حق کار، تحصیل و آزادی دسترسی داشته باشند. اما امارت اسلامی تنها هدفاش این است که دختران را از تحصیل و تعلیم بند کند که این کار را کردند، در مدت سه سال گذشته دختران نتوانستند به آرزوهایشان برسند."
ناجیه حیدری، یکی از دانشجویان محروم شده از تحصیل میگوید که آنها از همه حقوقشان محروم شدند:
"من وقتی به پوهنتون باز بود و حق تحصیل را داشتم، در کنارش وظیفه نیز داشتم. با بسته شدن پوهنتون ما از تحصیل، کار و از همه چیز محروم شدیم."
از سوی هم ثریا سادات، یک تن از مهاجران افغان در پاکستان میگوید که مدت زیادی در افغانستان کار کرده است، اما اکنون در مهاجرت هم با مشکلات مواجه است:
"فشارهای روحی و روانی، اقتصادی و فشارهای جامعه که بر زنان افغان در پاکستان تحمیل میشود بسیار زیاد است. تنها افرادی که دوباره در پی اخراج اجباری ضربه میبینند، دختران افغان اند که اینجا درس میخوانند."
با به قدرت رسیدن دوبارۀ طالبان در افغانستان، زنان و دختران از رفته به مکتبهای بالاتر از صنف ششم، پوهنتون، کار در بیشتر ادارههای دولتی و تمام ادارههای غیردولتی و فعالیتهای اجتماعی و فرهنگی محروم شدند.
هرچند در پی این محدودیتهای طالبان بر زنان و دختران، سازمانهای مختلف گزارش دادند که این ممنوعیت بر اقتصاد، وضعیت روحی و روانی و تحصیل دختران و زنان ضربه زده است، اما طالبان تغییری در تصامیمشان نیآروده اند.