"ما در طول یک سال دو بار از همین کمک‌ها گرفتیم که کارتش فعلاً هم پیشم است."
زرمینه ۲۷ ساله باشنده شهر چاریکار مرکز ولایت پروان یگانه سرپرست خانواده شش نفره است.
محدودیت تازه‌ای برنامه جهانی غذای سازمان ملل متحد که برای دو میلیون تن دیگر در افغانستان کمک‌های خود را کاهش داده بر زندگی زرمینه که شوهرش وفات یافته، تاثیر منفی گذاشته است.
او به رادیو آزادی بیشتر می‌گوید که زندگی بخور و نمیرش به کمک‌های بشردوستانه بستگی داشت:
"از همین کمک‌ها زیاد پیش می‌رفتم، کرایه خانه‌ام دو هزار افغانی بود. حداقل کرایه خانه را میدادم، مصرف خانه را تکمیل می‌کردم، زیاد آرام بودم،کمک‌ها حالا سر ما قطع شده و وضعیت ما زیاد خراب است. کار و غریبی نیست مردم چه کنند و چه بخورند، به خصوص کسانی که نان آور خانه ندارند بسیار مشکل است که کمک‌ها از طرف خارج قطع شود مردم چه کنند."
به گفته زرمینه در هر یک و نیم ماه حدود معادل چهار هزار افغانی مواد خوراکی دریافت می‌کرد.
در کنار نگرانی از دسترسی به مواد غذایی او از دسترسی به دوا و داکتر هم شکایت می‌کند:
"هنوز مریضی و درد را به جای خودش می‌گذاریم. مثلاً خودم حالا تکلیف دارم و مریض هستم. نمی‌توانم برای خود دوا خریداری کنم. یک طفل من هم همین حالا مریض است، اما برایش کدام کاری کرده نمی‌توانم و پیش چشمم درد کشیده می‌رود، همین قدر پول نیست که پیش داکتر بروم."
به تازگی، برنامه جهانی غذا گفت که به علت کمبود بودجه تا پایان ماه جاری کمک‌های غذایی را به دو میلیون افغان دیگر در افغانستان متوقف خواهد کرد.
حال زرمینه از حکومت طالبان می‌خواهد که اگر به مردم کمک نمی‌توانند حداقل به زنان زمینه کار را فراهم کنند:
"نمیشه که در خانه گرسنه باشیم. در خانه کرایی زندگی کنی. بل برق و بل آب داشته باشی و هیچ چیز در خانه نباشد زیاد مشکل است. خو یک زمینه کاری به زنان پیدا کنند که خانم هایی که شوهرشان نیست کار کنند که کار نکنند پس این وضعیت چه قسم می‌شود این بسیار مشکل است برای خانم ها."
طالبان در بیش از دو سال گذشته بسیاری از زنان محلی را از کار و آموزش و حتی تفریح محروم کرده اند.
فعلاً هیچ‌کس به درستی نمی‌داند که تحریم‌های سختگیرانه طالبان بر بخش‌های مختلف زندگی زنان چه وقت برداشته خواهد شد.
