افزایش زنان نیازمند در روی جاده های کابل؛ بیشتر این زنان در گذشته وظایف رسمی داشتند

شماری از زنان در شهر کابل می‌گویند که پس از ممنوعیت‌های روزافزون طالبان بر کار زنان و خراب شدن وضعیت اقتصادی به تکدی رو آورده اند.

آزاده‌، زنی‌ است که ادعا می‌کند میان ناگزیری اقتصادی و محدودیت‌های حکومت طالبان گیر مانده است.

او که مادر شش کودک و سرپرست اقتصادی خانواده است به رادیو آزای می‌گوید که در نظام جمهوری مخلوع در یکی از ادارات دولتی در بخش امنیتی کار می‌کرد، اما بعد از حاکمیت دوباره طالبان بی‌کار شده و مجبور به گدایی شده است.

آزاده باشنده شهر کابل می‌گوید که طالبان حالا حتی اجازه این کار را نیز به او و زنان دیگری‌که مجبور به تکدی شده اند، نمی‌دهد:

"شش اولاد دارم، شوهرم مریض است، بعد از آمدن طالبان دیگر وظیفه رفته نتوانستم، وضعیت اقتصادی ما هم خوب نیست، هر جا می‌روم وظیفه نمی‌دهند، کار نیست، مجبور شدم بخاطر پیدا کردن یک لقمه نان اولادهایم سر سرک‌ها بشینم که برایم کمک کنند، مگر چند وقت پیش ما را جمع کردند از روی سرک گفتند دیگر روی سرک نیایید، اگر ما سر سرک نیاییم پس چی کنیم، دولت حد اقل پیسه یک نان خشک را بدهد که بتوانیم شکم اولادهای خود را سیر کنیم."

زن دیگری‌که با موهای سفیدش در جاده‌های کابل، به‌سوی عابران بخاطر دریافت کمک دست دراز می‌کند می‌گوید سرنوشت او با گدایی از دور اول حکومت طالبان که شوهرش را از دست داد، گره خورده است.

این زن که نمی‌خواهد بخاطر حساسیت موضوع از او در گزارش نام ببریم می‌گوید پس از جوان شدن فرزندان‌اش دیگر گدایی نکرده بود، اما پس از حاکمیت دوباره طالبان که کار وبار فرزندان‌اش از رونق افتاده و نمی‌توانند با کراچی‌های دست داشته‌شان نان خانواده خود را پوره کنند، یکبار دیگر مجبور شده است دست به گدایی بزند.

او اما در مورد رفتار طالبان به رادیو آزادی می‌گوید:

"پشت یک غریبی‌که می‌برآییم از قول ما می‌گیرد بادام باغ می‌برد که حالا شپش زده ما را، آب نمی‌دهد، دانه نمی‌دهد، پیسه نمی‌دهد، کار برای ما بدهد، کمک بدهد برای ما، روز ۱۰ دانه نان به یک نانوایی برای ما مقرر کند، بد کنیم که براییم لب سرک بنشینیم، ما این را می‌خواهیم، ما این را نمی‌خواهیم که ما را شکنجه کند."

این زنان می‌گویند که برای آوردن لقمه نانی بر دسترخوان‌شان کاری جز این برای‌شان نمانده است.

خواستیم در مورد این ادعا دیدگاه حکومت طالبان را داشته باشیم، اما ذبیح‌الله مجاهد سخنگوی حکومت طالبان، بلال کریمی معاون او و سمیع‌الله ابراهیمی سخنگوی وزارت کار و امور اجتماعی حکومت طالبان تا زمان نشر این گزارش به پرسش‌های رادیو آزادی پاسخ ندادند.

پیش از این اما سمیع‌الله ابراهیمی سخنگوی وزارت کار و امور اجتماعی حکومت طالبان در کنفرانس مطبوعاتی زیر نام "حساب‌دهی دولت به ملت" گفته که بیش از ۱۸،۷۰۰ کودک را که تکدی می‌کردند جمع‌آوری کرده و تعدادی از آنان را به دارالایتام‌ها جذب کرده اند.

آقای ابراهیمی اما در مورد زنانی‌که به تکدی رو آورده اند، جزئیات نداد.

فعالان حقوق زن هم ادعا می‌کنند که تعداد گداهای زن پس از آن افزایش یافته که حکومت طالبان زنان و دختران را از درس و کار در بسیاری ادارات دولتی، همه ادارات غیر دولتی منع کرده و حتی برخی حرفه‌ها همانند آرایش‌گری را ممنوع کرده است.

فرشته متین فعال حقوق زن به رادیو آزادی می‌گوید: "طالبان باید همین کمک‌های جهانی که صورت می‌گیرد را به دسترس افراد نیازمند قرار بدهد و حداقل اجازه بدهند که خانم‌ها که نیمی از پیکر جامعه هستند به وظایف خود برگردند، چون ما می‌فهمیم خانم‌ها خیلی زیاد شان سرپرست خانواده هستند."

با این حال، آمار دقیقی از زنانی‌که تگدی می‌کنند در دست نیست، اما شدت فقر پس از آن بیشتر بر مردم افغانستان به خصوص زنان سرپرست خانواده افزایش که حکومت طالبان کار زنان را در بیشتر نهادهای دولتی و همه نهادها و مؤسسات بین‌المللی به شمول دفاتر سازمان ملل ممنوع کرد و همچنان کمک‌های بشردوستانه جامعه جهانی به افغانستان کاهش یافت.

در پی این تصمیم حکومت طالبان بسیاری از مؤسسات فعالیت‌های خود را در افغانستان کاهش داد و شماری هم متوقف کردند.