شماری از خانواده ها در ولایات جنوب غرب افغانستان زندگی شان را با قرضداری می گذرانند.
آنان می گویند فقر، بیکاری و کاهش کمک های بشردوستانه زندگی را برایشان دشوار کرده، به طوری که اکنون دکانداران نیز به آنان قرض نمی دهند.
محمد زمان عظیمی باشنده ناحیه اول شهر زرنج ولایت نیمروز در جنوب غرب افغانستان است.
او کارمند اداره مستوفیت بود که طالبان به قدرت برگشتند و او را از وظیفه اش برکنار کردند.
آقای عظیمی به رادیو آزادی می گوید که دو سال می شود بیکار است و برای پیدا کردن نفقه خانواده اش مجبور شده از دکانداران شهر زرنج قرض بگیرد.
"شما یقین کنید که هر ماه قرضدار تر می شوم و به بدهی هایم افزوده می شود. مواد اولیه خانه را از قبیل آرد و روغن به قرض می گیرم. هرماه، مقدار پول هم که پس انداز داشتم، او هم تمام شده و فعلا بیکار هستم."
تنها در شهر زرنج مردم به مشکل اقتصادی دچار نیستند، بلکه در ولایت فراه در نزدیکی نیمروز مردم درد مشترک دارند و از فقر و بیکاری می نالند.
مانند عبدالستار ۳۷ ساله که شغل کار گری دارد و اکنون در یک خیمه در گوشه ای از شهر فراه زندگی می کند. وی میگوید:
یک باشنده غرب افغانستان: حالا دکانداران نیزبه ما قرض نمی دهند٬ موسسات کمک کننده هم نیست
" بخدا معلوم است دست ما به زمین و آسمان بلند است که هیچی نداریم ۲۰ الی ۳۰ هزار افغانی قرض داریم، قرض مردم هم بالای ما است اعضای خانواده من هم ۷ الی ۸ نفر به گردن من است که به خدا، خودم نیز مریض هستم چیزی هم نداریم."
عطاءالله باشنده شهر قلعه نو در ولایت بادغیس نیز در غرب افغانستان شکایت مشابه دارند.
"عضو خانواده ما پنج نفر است، مگر مشکلات ما همین قدر است که در آمد نیست یک پسرم ۱۳ الی ۱۴ ساله است که روز ۵۰ افغانی در هوتل کار می کند. می شود ۱۵۰۰ با همان هم سر نمی رسیم."
فقر ، بیکاری و قرضداری باشنده گان ولایات جنوب غرب افغانستان را در حالی نگران کرده است که به تازه گی در گزارش فدراسیون بین‌المللی صلیب سرخ و هلال احمر (آی آر اف سی) آمده است که قرض‌های متوسط خانواده‌ها در افغانستان در سال‌های اخیر شش برابر شده است.
در این گزارش هشدار داده شده است که اگر اقدامات اساسی برای حل این مشکلات انجام نشود، احتمال بدتر شدن وضعیت وجود دارد.
فعالان مدنی در غرب افغانستان نیز با این گزارش موافق هستند. عبدالحمید کریمی از فعالان مدنی در این مورد میگوید:
" مردم از حکومت می خواهند این که در قسمت سهولت و تطبیق با موسسات نهایت همکاری داشته باشند و هیچگونه باج گیری و قیودات بر سر موسسات که کمک های بشردوستانه توزیع می کنند وضع نکنند و از موسسات بین المللی مردم تقاضا دارند که توجه بیشتر صورت بگیرد تا جلو فاجعه انسانی گرفته شود."
پس از آنکه طالبان مانع کار زنان در ادارات غیر دولتی به ویژه در این اواخر مانع کارکنان زن در اداره های سازمان ملل در افغانستان شدند سازمان های زیادی فعالیت های شان را کاهش داده اند.
اکنون محمد زمان عظیمی باشنده شهر زرنج از سازمان های مدد رسان جهانی می خواهد که مردم افغانستان را فراموش نکنند.
"خواست من از تمام نهاد های کمک کننده و موسسات و سازمان های بین المللی این است که مردم فقیر و نیازمند افغانستان را فراموش نکنند، هرچه عاجل تر کمک های بشردوستانه خود را به ما مردم فقیر برسانند که از این وضعیت بد نجات پیدا کنیم."
