فعالیت بسیاری از نهادهای آموزشی و تحصیلی خصوصی در ولایت پروان متوقف شده و صد ها تن از جوانانی که در این نهاد ها آموزش می دیدند٬ حالا از آموزش بازمانده اند.
عتیق الله غفاری تا یک سال قبل در مرکز پروان کورس آموزش ریاضی و زبان انگلیسی داشت، اما با برگشت طالبان به قدرت در بیش از نه ماه گذشته نهاد آموزشی اش بسته شد.
آموزشگاه او حدود هشت سال قبل در شهر چاریکار ایجاد شد. غفاری می گوید که ده استاد برای حدود ششصد شاگرد در نوبت های مختلف آموزش می دادند. اما غفاری در صحبت با رادیو آزادی گفت که دیگر از آن روزها اثری نیست.
"از زمانی که حکومت تغییر کرد روز به روز اقتصاد مردم ضعیف شد. حال آموزشگاه ما بسته شده. نه شاگرد داریم و نه عاید. آموزشگاه ما ماهانه حدود بیشتر از سی هزار افغانی عاید داشت و ما می توانستیم که از این طریق زندگی خود را خوب پیش ببریم. و امروز من و سایر استادان ما همه سرگردان و بیکار هستیم و شاید یک تعداد شان به ایران فرار کرده باشند و یک تعداد سرگردان اند و اگر وضعیت به این قسم ادامه پیدا کند شاید معتاد به مواد مخدر شوند. مشکلات روحی برای شان پیش آید و یا مشکلات خانوادگی برای شان پیدا شود."
ده ها نهاد آموزشی خصوصی در پروان ایجاد شده بود و هزاران جوان و نو جوان دراین نهاد ها سرگرم آموزش بودند.
بسته شدن دروازه آموزشگاه بر زندگی غفاری هم تاثیر گذاشته. اکنون او می گوید که برای مصارف روزانه خانواده اش وسایل منزلش را به فروش می رساند.
سمیرا یکی از چند صد شاگرد آموزشگاه غفاری است که حال از آموزش بازمانده است.
"ما پیش از طالبان کورس می رفتیم. انگلیسی می خواندیم. قرآنکریم می خواندیم و ریاضی می خواندیم که به درس های مکتب ما خیلی کمک می شد. اما بعد از آمدن طالبان صنفی های ما هر روز کم شد و کورس ما بسته شد. بخاطر بسته شدن کورس ما خیلی جگر خون استیم."
ده ها نهاد آموزشی خصوصی در پروان در جریان بیست سال گذشته ایجاد شده بود و هزاران جوان و نو جوان دراین نهاد ها سرگرم آموزش بودند.
فیس ماهانه نهاد های تحصیلی نیمه عالی در ولایت پروان بین ۱۳۰۰ تا ۱۶۰۰ افغانی است. اما اکنون جواد جلال مدیر مسئول یکی از نهادهای آموزشی علوم طبی می گوید که بسیاری از مردم توان پرداخت فیس آموزشگاه را ندارند.
او می گوید که نهاد آموزشی اش در آستانه سقوط است. او سال های قبل را با امسال مقایسه می کند.
"در زمان جمهوریت شور و شوق آمدن به انستتیوت خیلی زیاد بود از سه صد الی پنج صد شاگرد می داشتیم. از هر صنف ما اگر نرسنگ باشد، فارمسی باشد یا قبلگی باشد ما تقریباً از هر کدام از دو تا
سه صنف بر حال می داشتیم. خیلی عاید ما خوب بود. هم برای نفع شخصی ما و هم برای اساتید که ما داشتیم و یک خدمتی برای اجتماع می شد. فعلاً تقریباً نود فیصد فعالیت ما کاهش یافته است. فعلاً ما فقط پنجاه شاگرد داریم که اگر فیس هر شاگرد یک هزار افغانی حساب کنیم پنجاه هزار می شود که تنها کرایه اتاق های ما پنجاه هزار می شود."
شماری از ساکنان ولایت پروان می گویند که افزایش فقر اقتصادی و بیکاری از مشکلاتی است که پس از برگشت طالبان به قدرت بر زندگی شان از جمله بر آموزش فرزندان شان تاثیر ناگوار گذاشته است.
حاجی حبیب الله ۴۸ ساله یکی از آنان است. او می گوید با توجه به ضعف اقتصادی نمی داند که فرزندانش با چه سرنوشتی رو به رو خواهند شد.
" دو تا از پسرهای من در کورس درس می خوانند، حالا فیس شان را داده نمیتانیم. مردم همین حالا ضعیف است نان خوردن خود را پیدا نمی تواند. مجبور هستند که درس و تعلیم را رها کنند . سرنوشت جوانان افغانستان در خطر است و به طرف مرگ تدریجی میرود ."
