به دنبال کمپاین تویتری برای دادخواهی به پناهجویان افغان در اندونیزیا، این پناهجویان و برخی از چهره‌های مشهور موسیقی کشور از مردم می‌خواهند که به دومین کمپاين تویتری تحت نام «کمک با پناهجویان اندونزیا» در مورد چگونگی سرنوشت هزاران پناه‌جوی افغان در اندونزیا با آن‌ها بپيوندند.
برخی ازین پناهجویان در صحبت با رادیو آزادی می‌گویند، بیشتر از ۱۰ سال می‌شود که در این کشور در بی‌سرنوشتی به سر می‌برند و از همه حقوقی بشری‌شان محروم اند.
آن‌ها می‌افزایند که به دلایل امنیتی و اقتصادی نمی‌توانند به افغانستان برگردند.
جواد ربانی ۳۲ ساله از ولایت دایکندی که دانش آموختۀ رشته زمین‌شناسی پوهنتون کابل است، اکنون هشت سال می‌شود که دور از وطن و خانواده در اندونیزیا در بی‌سرنوشتی به سر می‌برد.
مشکلات و چالش‌های سر راه پناهجویان او و امثالش را مجبور کرد تا دست به راه‌پیمایی های گسترده در این کشور بزنند.
جواد به رادیو آزادی گفت، اکنون کمپاين تویتری‌شان را یگانه راه حل برای مشکلات‌شان می‌دانند.
آقای جواد می‌افزاید: "یک دوره بسیار طولانی و خسته کننده از اعتراضات را در اندونیزیا شاهد بودیم، در نهایت ما تصمیم گرفتیم از طریق فضای مجازی به‌خصوص تویتر راه اندازی کردیم، چون بیشتر مقامات بلند پایه دولتی از تویتر استفاده می‌کنند و این بار دوم است ما این کارزار را راه اندازی کردیم، هدف ما این است تا صدای ما به گوش مقامات مربوطه برسد."
از سوی هم محمد جمعه محسنی که ۳۷ سال دارد می‌گوید، ۲۰ سال عمرش را در غربت و دوری از خانواده برای یافتن آیندهٔ بهتر سپری کرده، اما نتوانسته است تا به هدف اصلی‌اش که همان پناهنده‌گی در کشور مقصود است، برسد.
او به رادیو آزادی می‌گوید: "پناهنده‌ها در اندونیزیا خسته شدند، بیشتر آن‌ها از بیماری‌های روحی و دیگر بیماری‌های جسمی رنج می‌برند، تعداد ۱۴ نفر خودکشی کردند و از خودکشی ۱۰ نفر نیز جلوگیری شده‌است. متأسفانه در مدت چهار ماه که ما تظاهرات کردیم نه کشور اندونیزیا و نه هم یو ان اچ سی ار برای ما کدام پیام مثبت داشتند."
به‌گفته، این پناهجویان به اساس کنوانسیون ۱۹۵۱ سه گزینه برای پناهجویان وجود دارد که برگشت به کشور اصلی، ادغام با کشور میزبان و اسکان مجدد در کشور های پناهجو پذیر است که اندونزیا این کنواسیون را امضا نکرده‌است.
آن‌ها از سازمان ملل متحد، جامعهٔ جهانی و کمیشنری عالی سازمان ملل متحد در امور پناهجویان (یو ان. اچ. سی. آر) می‌خواهند تا با جدیت در رابطه این موضوع توجه کنند.
با این حال شماری از چهره‌های مشهور موسیقی کشور در دومین کمپاین تویتری خود زیر نام «کمک با پناهجویان اندونیزیا» از مردم می‌خواهند تا با آن‌ها بپیوندند.
این کمپاین ساعت ۱۱ دیشب آغاز شده‌است.
داود سرخوش که در راس برگزاری این کمپاین قرار دارد می‌گوید با این کار خواستار پاسخ روشن مسئولان مربوطه هستند.
آقای سرخوش می‌گوید: "این دومین اما، کارزار وسیع‌تر تویتری است که با اشتراک انسان‌های با درک و درد به راه انداخته شده و علت آن گیر ماندن چند هزار آواره در اندونیزیا است که عمر بی‌سرنوشتی‌شان از یک دهه بالا رفته، این جمع بزرگ یا مردم که در این کارزار اشتراک کردند خواستند تا مسئولان مربوط را متوجه غفلت‌شان کنند و یک پاسخ روشن در این زمینه دریافت کنند."
فرهاد دریا هنرمند شناخته شدهٔ کشور نیز در این کمپاین در پیام فیس‌بوکی از مردم خواسته است تا با آن‌ها هم‍صدا شوند و این هشتگ را جهانی بسازند.
با این حال طارق ثانی قونسل افغانستان در جاکارتای اندونیزیا به رادیو آزادی می‌گوید، تمامی مشکلات و خواسته‌های پناهجویان را با «یو. ان. اچ. سی آر» یا سازمان ملل متحد در امور پناهندگی در میان گذاشته اند.
آقای ثانی افزود: "یو. ان. اچ. سی. آر این مشکلات را در جریان گذاشتیم، این سازمان نیز وعده‌های را در این قسمت دادند، اما یو ان اچ سی آر این مسئولیت را به دوش کشور های پناهده‌پذیر می‌اندازد و می‌گوید وظیفه آن‌ها تنها خبردهی از وضعیت پناهنده‌گان است، پذیرش آن نیز به دوش کشور های پناهجو پذیر."
مسایل امنیتی و اقتصادی یگانه دلیل است که افغان‌های زیادی را همواره به غربت کشانیده است.
اما مقامات حکومت طالبان نیز از پناهجویان و مهاجران کشور های دیگر می‌خواهند تا دوباره به افغانستان برگردند.
بلال کریمی معاون سخنگوی حکومت طالبان در زمینه‌ی امنیتی و اقتصادی به پناهجویان اطمینان می‌دهد.
آقای کریمی می‌گوید: "امارت اسلامی در زمینه‌ی حل مشکلات اقتصادی با مردم که بیرون و یا داخل کشور هستند اطمینان می‌دهد و ما در تلاش هستیم پروژه‌های مختلف را آغاز کنیم و پروژه‌های نا تکمیل مانده نیز دوباره آغاز شوند، ما از هموطنان ما می‌خواهیم دوباره به کشور برگردند."
به اساس معلومات کمیشنری عالی سازمان ملل متحد در امور پناهجویان یا یو ان اچ سی آر در حال حاضر نزدیک به ۷،۴۰۰ پناه‌جوی افغان در ولایات مختلف اندونیزیا به سر می‌برند که بیشتر آن‌ها از بی‌سرنوشتی و آیندهٔ مبهم رنج می‌برند.
