در دومین روز اجلاس لویه جرگه مشورتی صلح، واکنش‌ها به برگزاری این جرگه همچنان متفاوت است.
اکبر خان در ولایت شمالی کندز افغانستان با آزادی تحت ضمانت ۴۰۰ زندانی گروه طالبان موافق است: "اکبرخان استم باشنده ولایت کندز. هرگاه ۴۰۰ زندانی طالب بنابر ضمانت معتبر آزاد شوند و دوباره به میدان جنگ برنگردند، گام خوبی است؛ زیرا برای رسیدن به صلح حکومت باید خودگذری داشته باشد."
سمیع‌الله سیحون در ولایت بدخشان می‌گوید این زندانیان باید به صورت مشروط آزاد شوند: "باورمن این است که هرگاه جرگه بتواند رهایی ۴۰۰ طالب را تایید بکند، اما به صورت مشروط، مشروط به این معنا که طالبان به کاهش خشونت‌ها و آتش‌بس توافق بکنند، گفت‌وگوهای بین‌الافغانی را آغاز بکنند اگر طالبان به این شرط‌ها آماده باشند، جرگه می‌تواند فیصله کند که آنها رها شوند."
اما شماری دیگر باور دارند که آزادی زندانیان گروه طالبان منجر به کاهش جنگ و برقراری صلح نخواهد شد.
عبدالبصیر وثیق در بدخشان به همین نظر است: "تجربه نشان داده که هیچ ضمانتی وجود ندارد که با رهایی ۴۰۰ عضو گروه طالبان بر تعهدات خویش که همانا قطع جنگ و کاهش خشونت در افغانستان باشد، پابند باشند."
احسان‌الله در پکتیا هم چنین فکر می‌کند: "۵۱۰۰ زندانی آزاد شدند، اما جنگ کاهش نیافت. باید این ۴۰۰ زندانی هم آزاد نشوند؛ به‌خاطری که جنگ بیشتر شدت می‌گیرد."
محمداشرف غنی، رئیس جمهور افغانستان دیروز جمعه (۱۷ اسد) در مراسم افتتاحیه لویه جرگه مشورتی صلح صلاحیت رهایی ۴۰۰ زندانی را به اعضای جرگه واگذار کرد.
لویه جرگه مشورتی در کابل جریان دارد که در آن ۳۲۰۰ تن از ۳۴ ولایت افغانستان حضور دارند و ریاست این جرگه را عبدالله عبدالله به عهده دارد.
