شماری از زنان افغان ترس دارند که مبادا حقوق و دستآورد‌های چندین سالۀشان در جریان گفتگوهای هیئت امریکایی و نماینده‌های طالبان مورد معامله قرار بگیرد.
یکی از این زنان حبیبه سرابی معاون شورای عالی صلح افغانستان است.
او دیشب در صحبت با رادیو آزادی گفت که برای کسب اطمینان در این مورد، دعوت از نماینده‌های زنان افغان برای اشتراک در گفتگوهای امریکا و طالبان در مورد صلح افغانستان مهم است.
وی می‌گوید:
"متأسفانه در مذاکرات میان زلمی خلیل‌زاد نمایندۀ ویژه وزارت خارجۀ امریکا برای صلح افغانستان و نماینده‌های طالبان، هیچ زن حضور ندارد. این یک نگرانی است. ما نگرانی‌های خود را با آقای خلیل‌زاد و سفیر امریکا مطرح کرده‌ایم."
خانم سرابی افزود که زنان افغان کمپاین وسیع را برای جلوگیری از قربانی شدن حقوق‌شان در جریان گفتگوهای صلح راه اندازی کرده‌اند.
انتظار می‌رود زلمی خلیل‌زاد نمایندۀ ویژه وزارت خارجۀ امریکا برای صلح افغانستان و نماینده‌های طالبان بار دیگر دوشنبه آینده ۲۵ فبروری در مورد صلح افغانستان در شهر دوحۀ قطر بحث کنند.
دو طرف در ماه جنوری نیز شش روز در این شهر با هم گفتگو کردند.
سپس آقای خلیل‌زاد گفت که در اصول روی یک چهارچوب صلح توافق شده، اما افزود که هیچ توافقی نهایی نیست.
در اوایل این ماه میلادی روسیه نیز میزبان نشست نماینده‌های طالبان و ده‌ها تن از سیاستمداران و رهبران احزاب سیاسی افغانستان بود.
در نشست مسکو تنها فوزیه کوفی و حوا علم نورستانی، دو تن از فعالان زن افغان اشتراک کرده بودند.
ملالی شینواری، فعال حقوق زن حضور این دو زن در این نشست را نمادین می‌خواند.
او دیشب در صحبت با رادیو آزادی هم‌چنان از چیزی که دعوت نشدن زنان افغان در نشست‌های هیئت امریکایی و نماینده‌های طالبان خواند، انتقاد کرد.
بانو شینواری افزود، به‌خاطر دفاع از حقوق‌شان، توانایی استدلال منطقی را در برابر استدلال نادرست طالبان دارند.
وی گفت:
"زنانی در میان ما هستند که می‌توانند حقوق ما را از دیدگاه اسلام تشریح کنند. امروز در برابر کسانی که دین اسلام را علیه ما استفاده می‌کردند، زنان آگاه از فقه اسلامی قرار دارند، نه زنانی که طالبان در بند چادری قرار داده بودند."
گروه طالبان در پنجم فبروری در یک اعلامیه گفت که به تضمین حقوق زنان بر اساس اصول اسلامی متعهد است، به شکلی که نه حقوق مشروع زنان نقض و نه هم ارزش‌های افغانستان تهدید شود.
این گروه در دوران حاکمیت‌اش از ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ در افغانستان، مانع رفتن بسیاری از دختران به مکتب و کار کردن زنان در دفاتر رسمی شده بود.
دختران و زنانی که دستور طالبان را عملی نمی‌کردند، با ضربۀ شلاق مُجازات می‌شدند.
