نشریۀ نشنل انترست
نشریۀ نشنل انترست در یک مطلب مسئله صلح میان حکومت افغانستان و حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمتیار را بررسی کرده‌است.
این نشریه می‌نویسد که کابل به این باور است که صلح با این حزب، سبب تشویق برخی از طالبان به صلح خواهد شد.
نشریه در ادامه نوشته‌است که کابل و واشنگتن امیدوار اند که تغییرات که درین اواخر به گونه دراماتیک در بین طالبان ایجاد شده و توافق صلح با حکمتیار زمینه را برای بحث‌های گستردۀ صلح فراهم خواهد کرد.
اما نشریه نشنل انترست همچنان می‌نویسد که توافق صلح با حزب اسلامی در کنار امیدواری‌ها با نگرانی نیز به همراه‌است.
به باور نشریه، حزب اسلامی به رهبری حکمتیار هنوز هم روی این نکته تأکید می‌کند که زمان خروج کامل نیرو های بینالمللی از افغانستان تعیین شود.
اما نشریه نشنل انترست می‌نویسد که این شرط برای حکومت اشرف غنی دشوار است زیرا مقامهای افغان در عدم موجودیت آموزگاران و مشاورین خارجی، روی توانایی نیرو های امنیتی خود نمیتوانند که بیشتر اعتماد کنند.
این نشریه در مطلب به تاریخ گذشته حکمتیار اشاره می‌کند و از حادثه سال ۱۹۷۶ در پوهنتون کابل یاد آوری نمودهاست که او یک محصل را در اثر اختلاف سیاسی کُشته بود.
نشل انترست در جای دیگر به جنگِ دهه نود در کابل و نقش حکمتیار در آن اشاره کرده و این سوال را مطرح می‌کند:
چرا با آن هم حکومت افغانستان به این اندازه بر گلبدین حکمتیار اعتماد دارد و با وی صلح می‌کند؟
نشریه در پاسخ می‌نویسد که اشرف غنی در کنار برخی از دلایل دیگر، شاید از حکمتیار به عنوان یک وسیله سیاسی در برابر مجاهدین پیشین استفاده کند.
نشریه دیپلومات
و نشریه دیپلومات در یک مطلب به موضوع سرحدی میان افغانستان و پاکستان پرداخته‌است.
نشریه می‌نویسد که حکومت پاکستان بیش از یک هفته به این‌سو از تمام افرادی که از افغانستان به پاکستان می‌روند تقاضای ویزه می‌کند.
به باور نشریه دیپلومات، این تقاضا را از نزدیک به چهل سال به اینطرف کسی مطرح نمی‌کرد اما اکنون پاکستان می‌گوید که به این خاطر تقاضای ویزه می‌نماید که تندروان مسلح وارد پاکستان می‌شوند و در آنجا دست به حملات تروریستی می‌زنند.
دیپلومات می‌نویسد که این تصمیم اسلام آباد سبب خشم کابل شده و آن را تحریم یک جانبه نام داده‌است.
این نشریه نوشته است که بسیاری‌ها چنین گمان می‌کنند که این تصمیم پاکستان بیشتر جنبه سیاسی دارد تا امنیتی.
نشریه دیپلومات به نقل از تحلیلگران می‌نویسد که افزایش سختگیری پاکستان در سرحد به این خاطر است که روابط کابل و اسلام آباد بر سر گفتگو های صلح با طالبان به سردی گراییده‌است.
برخی‌ها چنین گمان می‌کنند که تلاش‌های مشترک کابل، تهران و دهلی جدید در بندر چابهار ایران سبب تحریک پاکستان شده و این کشور تقاضای ویزه در سرحد را مطرح می‌کند.