محدودیت های روز افزون طالبان بر زنان٬ میزان ابتلا به بیماری های روانی را افزایش داده است

برخی از زنان افغان می‌گویند که به دلیل وضع محدودیت‌ها از سوی طالبان با مشکلات روانی دچار شده اند.

داکتران بخش روان درمانی هم تأیید می‌کنند که این گونه بیماری در نزد بانوان در این اواخر افزایش یافته و می‌گویند، علت اساسی این مشکلات محرومیت زنان و دختران از تحصیل٬ کار و محصور ماندن در خانه است.

یکی از دختران جوان باشنده ولایت هرات که قبلا در یکی از پوهنتون ها درس می خواند٬ به دلیل مشکلات امنیتی نمی‌خواهد نامش در گزارش گرفته شود، به رادیوآزادی گفت که بسیار آرزوها داشت، اما با حاکمیت دوبارۀ طالبان، همه‌اش به خاک یکسان شد:

"این کارهایشان سبب شده است که من دچار افسردگی شوم، در خانه گوشه‌نشینی اختیارکنم و نخواهم به هیچ جای بروم و این باعث شده که به امراض گوناگون اضطراب و استرس دچار شده و از جامعه فاصله بگیرم، نه تنها من بلکه بیشتر خواهران ما به مشکلات و امراض روانی و جسمی مبتلا شده اند."

تصویر آرشیف: یک طالب با چوب دست داشته اش زنان را در ولایت هرات تهدید می کند

این دانشجو که خانه‌نشین شده، می‌گوید که حال دیگر نمی‌خواهد لباس جدید بپوشد، آرایش کند و در محافل شرکت کند، بخاطری که به گفتۀ او، هر چیزی که در گذشته سبب خوشی وی می‌شد، حالا از او گرفته شده است.

"بیست وچهارساعت گریه می‌کنم، در چهار دیواری خانه گیرماندیم و برایم مثل زندان معلوم می‌شود."

شگوفه، یکی دیگر از بانوان می‌گوید، با حاکمیت دوبارۀ طالبان، وظیفه‌اش از او گرفته شد و این محدودیت او را با یک نوع حالت غیرعادی روبه‌رو کرده است.

شگوفه به رادیوآزادی گفت، در بخش حقوق تا سطح ماستری تحصیل کرده و در نظام جمهوریت در یکی از اداره‌ ها به عنوان آمر ایفای وظیفه می‌کرد، اما حالا شش ماه می‌شود که در خانه نشسته و زیر درمان یک داکتر روانشناس قرار دارد.

"بالای فرزندانم قهر می‌شوم، برخوردم با شوهرم خوب نیست، خانواده‌ام از من خوشحال نیست، وضعیت من خراب می‌شود، اما به خانواده نگاه می‌کنم، خود را کنترل می‌کنم، اما این بدست من نیست خود را کنترل کرده نمی‌توانم."

برخی متخصصن روانشناسی، علت افزایش این گونه مشکلات در بین بانوان را شرایط کنونی زندگی آنان عنوان می‌کنند.

شرف الدین عظیمی، استاد بخش روانشناسی می‌گوید:

"زندگی انسان را کار، آموزش و زندگی خانوادگی می‌سازد، زمانی که کسی کار و آموزش نداشته باشد، پس این یک حرف واضح است که زندگی خانوادگی‌اش متاثر می‌شود و برای زنان بعضی از مشکلات ذهنی، عاطفی، اجتماعی، جسمی و اختلالات روانی پیدا می‌شود."

زنان در کابل و برخی از ولایات دیگر افغانستان برای بدست آوردن حقوق خود دست به راهپیمایی ها می زنند

داکتر ایمل ناصری، متخصص بیماری‌های روانی و عصبی می‌گوید، افرادی که با چنین حالاتی مواجه می‌شوند، باید به داکتر مراجعه کنند تا از پیامدهای آن جلوگیری شود.

"اگر این استرس کنترل نشود، شخصی که به این بیماری مصاب است، زمانی که او به چکر می‌رفت و یا به مهمانی می‌رفت و از آن لذت می‌برد، متاسفانه که در چنین حالت دیگر آن لذت برایش باقی نمی‌ماند، حتی روابط جنسی هم برایش لذت بخش نیست، هیچ شوق و میل ندارد که عمل جنسی را انجام بدهد، این برایش یک حالت جبری معلوم می‌شود و یا نظم بیماری‌های ماهواراش نیز برهم می‌خورد."

آقای ناصری می‌افزاید که افراد مبتلا به این گونه بیماری‌ها به بیماری‌های دیگر از جمله تکان قلبی، مشکلات معده، جان دردی و دردهای سر و کمر دچار خواهد شد.

به گفتۀ او، در یک و نیم سال گذشته بیشتر بیماران بخش روانی زنان هستند، وعلت بزرگ بیماریشان هم گرفتن حق کار وتحصیل از آنان است.

شرافت زمان، سخنگوی وزارت صحت عامۀ حکومت طالبان بدون ارائۀ ارقام مشخص گفت که به اساس سروی انجام شده در سال ۲۰۱۸، شمار افرادی که با فشارهای روانی مواجه بودند بیشتر بود و اکنون امیدوار است که با پایان جنگ شمار این افراد کاهش یافته باشد.

"این که تعداد بیماران روانی در مراکز صحی یک اندازه کمتر شده است علت آن این است که امنیت در کشور تأمین شده است."

پس از حاکمیت دوبارۀ طالبان در افغانستان، در کنار افزایش فقر و مشکلات اقتصادی، بیشترین محدودیت بر زنان وضع شده است.

زنان و دختران از کار در اداره‌های غیردولتی و بیشتر اداره‌های دولتی منع شدند، مکتب‌های بالاتر از صنف ششم و پوهنتون‌ها به رویشان بسته شده، اجازۀ سفر بدون محرم در مسیرهای طولانی را ندارند و در کنار اجباری شدن حجاب، از رفتن به پارک‌های تفریحی، ورزشگاه‌ها و حمام‌های زنانه منع شده اند.