شماری از مردانی که برای روزمزد به جاده‌های کابل می‌برآیند از نبود شکایت دارند.
شماری از آنان می‌گویند روزها را در انتظار دریافت کار روی جاده‌ها سپری می‌کنند اما شام دست خالی به خانه برمی‌گردند.
صبح وقت است و کارگران یکی یکی برای دریافت کار در یکی از چهارراهی‌های پر جمعیت ناحیۀ هشتم کابل جمع می‌شوند.
در این محل معماران با چوب گز، گِل‌ماله، آب‌ترازو و رنگ‌مالان با سطل و برس‌های رنگ‌مالی چشم به رهگذران دوخته اند تا باشد که کسی سراغ یکی از آنان برای کار روزانه بیاید.
در گوشۀ دیگر هم شماری از پسران جوان و مردان میان سال با لباس‌های فرسوده و دستان خشکیده و ترکیده در هوای سرد کابل منتظر اند که برای فردا کاری دریابند.
جمعه‌ها به علت رخصتی آخر هفته کارهای روزمزد یافت نمی‌شوند اما اینان باید غم فردا را بخورند.
شفیع یکی از این کارگران با دل پر از درد از افزایش بیکاری به رادیو آزادی چنین گفت: "در این چند ماه اخیر اصلاً هیچ کاری درک ندارد، صبح میایم تا چاشت برای دریافت کار همین جا نشسته استیم اما کار گم است بخاطری که مردم پول ندارند ما را ببرند."
شفیع نان آور خانوادۀ شش نفری‌اش است.
او می‌گوید پیش از حاکمیت طالبان کاروبارش خیلی بد نبود و کمتر روزها بیکار می‌ماند اما اکنون در یک هفته هم کار برایش میسر نمی‌شود.
آرشیف- کارگران در ولایت سرپل
احمد مرد میان سال دیگری است که لباس کارگری را بر تن دارد. او می‌گوید بیشتر از همه در فکر کرایۀ خانه‌اش است که چگونه بپردازد: "اقتصاد ما خوب نیست من در خانه کرایی زندگی دارم اما کار پیدا نمی‌شود چندین روز می‌شود که این‌‌جا برای دریافت کار میایم اما دست خالی به خانه بر می‌گردم."
بازرس ویژۀ ایالات متحدۀ امریکا برای بازسازی افغانستان "سیگار" در گزارشش در نخست ماه حوت امسال گفت که در آمد سرانه در افغانستان در سال ۲۰۲۲ حدود ۵۰ درصد کاهش می‌یابد.
سیگار در این گزارشش گفته بود که درآمد سرانه سالانه در افغانستان در سال ۲۰۱۲ میلادی ۶۵۰ دالر امریکایی بود، در سال ۲۰۲۰ به ۵۰۰ دالر کم شد و در ۲۰۲۲ به ۳۵۰ دالر کاهش خواهد یافت.
آن‌چه که بیشتر زندگی چنین افرادی را که زیر خط فقر زندگی می‌کنند از همه بیشتر متاثر خواهد کرد.
زلمی از جوانان دیگر کابل نشین است که کراچی دستی دارد.
او می‌گوید نمی‌تواند نصف آن‌چه را که پیش از حاکمیت طالبان روزانه به دست می‌آورد، اکنون دریابد: "کار از کجا شد برادر، تمام روز در جاده‌ها استیم یک فامیل شش نفره دارم باید برای شان نان ببرم اما از صبح تا شام پول کافی پیدا کرده نمی‌توانم."
اوج بیکاری و فقر پس از حاکمیت طالبان در افغانستان از نگرانی‌های سازمان ملل متحد بوده است. هر چند کشورها و سازمان‌های زیادی برای کمک رسانی به مردم افغانستان تلاش دارند اما ریشه‌کن کردن فقر و بیکاری وابسته به اقتصاد توانمند یک کشور است_ مسئولیتی که اکنون بر دوش طالبان می‌باشد.
پیش از این سخنگویان حکومت طالبان گفته بودند که برای بازسازی اقتصاد در تلاش جلب کمک‌های بشری از کشورهای همسایه و سایر کشورهای جهان هستند.